அன்பே சிவம்… அன்பே சிவம்…ஒரு ஒளியில் ஒன்றாய் மலர்ந்தது உலகம்... சிவாய நம… சிவாய நம…

அன்பே சிவம்… அன்பே சிவம்… ஒரு ஒளியில் ஒன்றாய் மலர்ந்தது உலகம் சிவாய நம… சிவாய நம… திருமூலர் தீபம் என்றும் அணையாது நம்முள்ளே ஒரு குலம் ஒரு குலை போல் ஒன்றாய் நின்றோம் ஒரு சூரியன் எங்கும் ஒளி வீசும் என்றார் பெண் எனும் பிறையும் ஆண் எனும் நிறையும் ஒரு கடலில் ஒரு சொட்டாய் கலந்தார் எல்லை தாண்டிய பெருங்குடும்பம்… அன்பே இறைவன் உடம்பு எனும் கோயிலில் உயிர் எனும் ஜோதி உணவு மிதம் யோகம் உறைவிடம் தூய்மை பொய்யை எரித்து மெய்யைத் தழுவினால் புலன்கள் ஐந்தும் பூஜை மணி அடிக்கும் உடம்பை வளர்த்தேன்… உயிர் பூத்தது வானில் ஆடு மாடு பறவை மரம் எல்லாம் நானே அவை தின்றவன் என்னைத் தின்றவனாமே கருணை எனும் கங்கை கண்ணீரில் பெருகும் காடு மேடு எங்கும் கருணை மழை பொழியும் அன்பு செய்தல்… அது மட்டுமே பெருந்தவம் பொருள் புகழ் பதவி எனும் பாசக் கயிறு பற்றறுத்து நின்றால் பரம்பொருள் தழுவும் குரு எனும் கரம் காட்டிய வழியில் குண்டலினி எழுந்து கூடும் சிவத்துடன் மரணம் என்பது வீடு மாற்றம் மட்டுமே… ஆன்மா என்றும் அழிவதில்லை நிலைத்து நிற்கும் நடக்கும் புழுதியிலும் ...சிவாய நம… உண்ணும் உணவிலும்.... சிவாய நம… படுக்கும் பஞ்சணையிலும்...சிவாய நம… எழுந்த நொடியிலும்...சிவாய நம… சிவாய நம… என்றும் சிவமயமே அன்பே சிவம்… அன்பே சிவம்… யோகம் கருணை மெய்மை மூன்றும் கைகோர்த்தால் உலகமே சிவமயம்… உலகமே சிவமயம்… திருமூலர் வாழும் நடமாடும் திருமந்திரமாய் நாமும் பூத்தோம்… நாமும் பூத்தோம்… வேரும் விண்ணும் ஒன்றான மரமாய் என்றும் நிலைத்தோம்… என்றும் நிலைத்தோம்! அன்பே சிவம்… அன்பே சிவம்… விழுமியங்கள் வானளாவி நிலைத்திருக்கட்டும்! அன்பே சிவம்… அன்பே சிவம்

உலகெலாம் ஓர் பெருங்கனவு… நீயும் அதில் ஒரு கனவு…

 

உலகெலாம் ஓர் பெருங்கனவு அஃது உளே

உண்டு உறங்கி இடர் செய்து செத்திடும் கலக மானிடப் பூச்சிகள் வாழ்க்கை ஓர் கனவிலும் கனவாகும்… எழுந்திரு மானிடனே… கண்ணைத் திறந்து பார் இது போதும்! பொன் மாளிகை கட்டினாய் பொழுது போக பொறாமைத் தீயிலே உயிரைத் தின்றாய் நேற்று நீ கண்டது நினைவா கனவா? இன்று நீ வாழ்வது உண்மையா நிழலா? வானம் பொய் என்று சொன்னாய் வாழ்க்கை பொய் என்று தெரிந்தால்? வா… கையை நீட்டு என் பக்கம் விழித்தெழு… இது போதும்! உலகெலாம் ஓர் பெருங்கனவு அஃது உளே உண்டு உறங்கி இடர் செய்து செத்திடும் கலக மானிடப் பூச்சிகள் வாழ்க்கை ஓர் கனவிலும் கனவாகும்… எழுந்திரு மானிடனே… கண்ணைத் திறந்து பார் இது போதும்! காதல் என்று சொல்லி கண்ணீர் விற்றாய் காசு என்று பேரில் உயிரைத் துரத்தினாய் பிறந்த குழந்தைக்கு பெயர் சூட்டும் போதே போட்டி உலகில் தோல்வி பயம் விதைத்தாய் இரவு முழுதும் கனவு கண்டு பகலில் அதையே நிஜம் என்று நம்பு ஒரு நொடி நின்று மூச்சைப் பிடி மௌனத்தில் உண்மை கேட்கும்! உலகெலாம் ஓர் பெருங்கனவு அஃது உளே உண்டு உறங்கி இடர் செய்து செத்திடும் கலக மானிடப் பூச்சிகள் வாழ்க்கை ஓர் கனவிலும் கனவாகும்… எழுந்திரு மானிடனே… கண்ணைத் திறந்து பார் இது போதும்! கடைசி மூச்சு வரும் போது தெரியும் கையில் எஞ்சுவது காற்று மட்டும் தான் அந்த ஒரு நொடியில் கண்கள் திறக்கும் எல்லாம் கனவு… எல்லாம் கனவு… எழுந்திரு மானிடனே… கனவை விடு… உண்மையைத் தழுவு… உலகெலாம் ஓர் பெருங்கனவு… நீயும் அதில் ஒரு கனவு… எல்லாம்… எல்லாம்… கனவுதான்… உன் கைகளில் மிச்சம்… ஒரு காற்றுதான்… எழுந்திரு… இப்போதாவது… எழுந்திரு… கனவு… கனவு… கனவு… …கனவு…